राधाची डायरी

राधाची डायरी – पान ७

‘काय करते आहेस आयू ? आज शनिवार ना ? आपलं ठरलं होतं, खूप वेळ झोपायचं ! मग तू काम का करते आहेस? ‘
‘काम नाही करतेय राधू ! गाडी शोधते आहे!’
‘गाडी ?’
‘हं ! चार चाकी.’
‘मग ती लॅपटॉप वर कशी सापडेल?’
‘अगं ! इंटरनेटवर शोधते आहे. सगळी माहिती असते इथे ! ही बघ! ही गाडी घ्यायची म्हणते आहे मी ! हिरवी ! ये बघ! आवडली ?’

‘मी झिप-या सावरत, नाइटसूटमधे आयूच्या मांडीत येऊन बसले. मस्त होती गाडी, हिरव्या रंगाची चकचकीत. आवडली मला !’
‘आयू ! इथल्या रस्त्यांवर किती रेघा असतात गं ! पांढ-या, पिवळया! चित्रंच काढलेली असतात.’
‘हं ! खूप शिस्त आहे इथे. गाडीतून मस्त फिरायला गेलो तरी नियम पाळावेच लागतात. पण त्यामुळे गाडी चालवायला मजाही येईल ! सगळीच माणसं नियम पाळत असतील, तर ऍक्सिडेन्ट होणारच नाहीत, किंवा कमी होतील, नाही का ?’
‘हं’ – मी अजून पेंगतच होते.
हिरवी गाडी आली रविवारी. आम्ही एक छोटी चक्कर मारून आलो. सिटबेल्ट लावून ! मागे टेकून बसावं लागल्यामुळे मला पुढचं काहीच दिसत नव्हतं आणि आयू काही बोलू ही देत नव्हती !!
म्हणाली, ‘राधू, मला जरा रस्त्याकडे लक्ष देऊ दे ! नियम मोडला तर प्रॉब्लेम होईल.’
मी गप्प बसले. आयूचा ऍक्सिडेन्ट नको व्हायला.
दुस-या दिवशी आयू मला शाळेत घ्यायला गाडीतून आली.
सॉलिड !
आता ती खूप घाबरत नव्हती पण जपून, सावकाश चालवत होती.
तिला गावाच्या दुस-या टोकाला जायचं होतं, कामासाठी.
नकाशा घेतला होता बरोबर !
एकीकडे नकाशा बघत, हळूहळू गाडी चालवत होती.
रस्त्यावरची चित्रं, नियम, नकाशा, नवी गाडी !! आणि माहित नसलेला पत्ता !
मी गप्प बसले होते, आणि आयूचं लक्ष रस्त्याकडे !!
तेव्हढयात पाऊस सुरू झाला !
‘अरे देवा! राधू नव्या गाडीचा वायपर कुठून चालू होतो गं ?’
‘नाही गं माहित आयू ! आता काय करायचं ?’
‘सापडेल गं !! हा बघ इथे आहे ! चालू झाला !!’
पुढच्या आणि मागच्या काचेचा वायपर सापडवून सुरू करेपर्यन्त आम्ही रस्ता चुकलो! नकाशात बघितलं तर बहुदा एक वळण चुकलो होतो. ‘आता परत कसं जायचं? ‘
‘बापरे, इथल्या रस्त्यांवर वाटेतच थांबायला परवानगी नाही !
काय करणार आयू आता ? कोणाला विचारणार ? कोण पत्ता सांगेल? ‘
आता पाऊस खूपच पडायला लागला होता. नव्या गावात आम्ही हरवून गेलो होतो. काहीच कळत नव्हतं. मागून येणा-या गाडया हॉर्न वाजवत होत्या. आम्ही चुकलो होतो ना !
आईचा चेहरा कसातरी दिसत होता ! अशी नसते ती कधी !
मग तिने एक खोल श्वास घेतला. आणि समोरच्या पार्किगमध्ये गाडी पार्क केली. जिथे जायचं होतं, त्यांना फोन केला, आणि सरळ सांगून टाकलं, की ‘आम्ही हरवलो आहोत ! आणि या पार्किगमधे थांबलो आहोत.’
मी गप्पच बसले होते. आयू काय करते आहे ते बघत होते. मला तिचा चेहरा हसरा व्हायला हवा होता.
त्या ऑफिसमधली माणसं पाच मिनिटांत आम्हाला घ्यायला आली. आम्ही हरवलो होतो तरी रागावली नाहीत. त्यांच्या गाडीच्या मागोमाग आम्ही गेलो.
तिथलं आयूचं काम दहा मिनिटांतच झालं.
आम्ही बाहेर आलो. आता परत गाडीत बसून घरी !
‘हरवणार नाही ना परत? घर सापडेल ना ? हरवलो तर कोण घ्यायला येणार आम्हाला?’
‘राधू ! एकदा चुकलोय ना ? आता नाही चुकणार परत ! आता आपल्याला नक्की रस्ता सापडेल ना ?’
मी मान हलवली. पाऊस थांबला होता.
तिथून बाहेर पडलो. आता रस्त्यावर लावलेल्या पाटया नीट वाचत होतो. आणि चक्क दहा मिनिटात, रस्ता न चुकता, घरी पोचलो.
आता आम्ही दोघी एकमेकींकडे बघून हसत होतो.
नव्या गाडीतून, नव्या गावात आम्ही न हरवता परत घरी आलो होतो. पुढच्या वेळी चुकणार नव्हतो !
आणि आता सॉलिड आईस्क्रिम खायला जाणार होतो !!

– मधुरा डहाणूकर

मधुरा डहाणूकर ह्या मराठी रंगभूमी, दूरदर्शन मालिकां मधील प्रसिध्द अभिनेत्री आहेत. साहित्य आणि कलेचा वारसा लाभलेल्या मधुरा डहाणूकर पुण्याच्या ‘चिल्ड्रन फिल्म सर्कल’ च्या संस्थापक कार्यकर्त्या आहेत.