नवरातीची आरती

आश्विनशुद्धपक्षीं अंबा बैसलि सिंहासनीं हो । प्रतिपदेपासून घटस्थापना ती करुनी हो ॥
मूलमंत्रजप करुनी भोंवते रक्षक ठेउनी हो । ब्रह्माविष्णुरुद्र आईचें पूजन करिती हो ॥ १ ॥
उदो बोला उदो अंबाबाई माउलीचा हो । उदोकारें गर्जती काय महिमा वर्णू तिचा हो ॥ ध्रु० ॥
द्वितीयेचे दिवशी मिळती चौसष्ट योगिनी हो । सकळांमध्यें श्रेष्ठ परशुरामाची जननी हो ॥
कस्तुरीमळवट भांगी शेंदूर भरुनी हो । उदोकारें गर्जती सकल चामुंडा मिळुनी हो ॥ उदो० ॥ २ ॥
तृतीयेचे दिवशी अंबे शृंगार मांडिला हो । मळवट पातळ चोळी कंठीं हार मुक्ताफळां हो ॥
कंठींचीं पदकें कांसे पीतांबर पिवळा हो । अष्टभुजा मिरविती अंबे सुंदर दिसे लीला हो ॥ उदो० ॥ ३ ॥
चतुर्थीचे दिवशीं विश्वव्यापक जननी हो । उपासकां पाहसी अंबे प्रसन्न अंतःकरणीं हो ॥
पूर्णकृपें पाहसी जगन्माते मनमोहिनी हो । भक्तांच्या माउली सुर ते येती लोटांगणीं हो ॥ उदो० ॥ ४ ॥
पंचमीचे दिवशीं व्रत तें उपांगललिता हो । अर्थ्यपाद्यपूजनें तुजला भवानी स्तविती हो ॥
रात्रीचे समयीं करिती जागरण हरिकथा हो । आनंदें प्रेम तेंआलें सद्भावें क्रीडतां हो ॥ उदो० ॥ ५ ॥
षष्ठीचे दिवशीं भक्तां आनंद वर्तला हो । घेउनि दिवट्या हस्तीं हर्षें गोंधळ घातला हो ॥
कवडी एक अर्पितां देसी हार मुक्ताफळां हो । जोगवा मागतां प्रसन्न झाली भक्तकुळा हो ॥ उदो० ॥ ६ ॥
सप्तमीचे दिवशीं सप्तश्रृंगगडावरी हो । तेथें तूं नांदसी भोंवतीं पुष्पें नानापरी हो ॥
जाईजुईशेवंती पूजा रेखियली बरवी हो । भक्त संकटींपडतां झेलुनि घेसी वरचेवरी हो ॥ उदो० ॥७ ॥
अष्टमीचे दिवशीं अष्टभुजा नारायनी हो । सह्याद्रीपर्वतीं पाहिली उभी जगज्जननी हो ॥
मन माझें मोहिलें शरण आलों तुजलागुनी हो । स्तनपान देउनि सुखी केलें अंतःकरणीं हो ॥ उदो० ॥ ८ ॥
नवमीचे दिवशीं नवदिवसांचें पारणें हो । सप्तशतीजप होमहवनें सद्भक्ती करुनी हो ॥
षड्रस‍अन्नें नैवेद्यासी अर्पियली भोजनीं हो । आचार्यब्राह्मणां तृप्त केलें कृपेंकरुनी हो ॥ उदो० ॥ ९ ॥
दशमीच्या दिवशीं अंबा निघे सीमोल्लंघनीं हो । सिंहारूढे दारुण शस्त्रें अंबे त्वां घेउनी हो ॥
शुंभनिशुंभादिक राक्षसां किती मारिसी रणीं हो । विप्रा रामदासा आश्रय दिधला तो चरणीं हो ॥उदो० ॥१०॥

दुर्गादेवीची आरती

दुर्गे दुर्घट भारी तुजविण संसारीं । अनाथ नाथे अंबे करुणा विस्तारीं ॥
वारीं वारीं जन्ममरणातें वारीं । हारीं पडलों आतां संकट नीवारीं ॥ १ ॥
जय देवी जय देवी महिषासुरमथिनी । सुरवरईश्वरवरदे ताअक संजिवनी ॥ ध्रु० ॥
त्रिभुवनीं भुवनीं पाहतां तुज ऐसी नाहीं । चारी श्रमले परंतु न बोलवे कांहीं ॥
साही विवाद करितां पडिले प्रवाहीं । ते तूम भक्तांलागीं पावसि लवलाहीं ॥ जय० ॥ २ ॥
प्रसन्नवदनें प्रसन्न होसी निजदासां । क्लेशापासुनि सोडीं तोडीं भवपाशा ॥
अंबे तुजवांचून कोण पुरविल आशा नरहरि तल्लीन झाला पदपंकजलेशा ॥ जय० ॥ ३ ॥